مشکاتیان نمرده است!

درست است که هنرمندان بزرگ کشورمان، به واسطه آثار ارزشمندی که در طول حیات خلق کرده اند، هیچگاه خاموش مطلق نمی شوند، اما فراموشی اینکه هنرمندی مانند پرویز مشکاتیان سالهاست که دیگر در میان ما حضور فیزیکی ندارد، آن هم برای یک برنامه تخصصی در حوزه موسیقی، می تواند پرسش برانگیز باشد؛ اتفاقی که چند روز قبل در تلویزیون رخ داد و بهانه ای شد برای تجلیل مجازی از هنرمندی که سنتور ایران به شدت به او وامدار است.

شهیدی، شجریان و سایه؛ داستان یک عمر رفاقت و احترام

عبدالوهاب شهیدی، هنرمندی که به دلیل سال‌ها دوری از فعالیت حرفه‌ای شاید نامش زیاد به گوشمان نخورده باشد، اما نام پرآوازه‌ای در میان اهالی هنر موسیقی است. هنرمندی که محمدرضا شجریان او را «اعتبار موسیقی ایران» می‌دانست و هوشنگ ابتهاج درباره او گفته که «من چیزی ندارم که در شأن آقای شهیدی باشد».

نگاهی به اتفاقات مهم سال سخت موسیقی

از حاشیه کنسرت شجریان پسر تا نامگذاری خیابان شجریان پدر!

۹۹ سال عجیبی برای موسیقی بود؛ دیگر امکان ادامه راه در مسیر قبلی وجود نداشت و باید راه حل دیگری در پیش گرفته می شد. این سال، ساده‌ترین دلخوشی ها را در هر حوزه ای از جمله فرهنگ و هنر از انسان دریغ کرد و بسیاری از هنرمندان را از ما گرفت. به تبع چنین شرایطی که ویروس مرگبار کرونا رقم زد، سال ۹۹ رنگ دیگری به رویدادهای موسیقایی بخشید و تا حدودی باعث تضعیف فعالیت اهالی هنر شد.

صداهایی که سال ۹۹ خاموش شدند

از داغ نبود شجریان تا پرپر شدن میراث‌داران موسیقی

سال ۹۹ روزهای دشواری را برای هنر موسیقی و اهالی آن رقم زد. از شرایط سختی که کرونا به فضای موسیقی و برگزاری کنسرت ها، کلاس های آموزشی و جشنواره ها تحمیل کرد گرفته تا محروم شدن از نعمت شنیدن هنر موسیقایی بسیاری از هنرمندان مطرح؛ هنرمندانی که رفتن هر کدامشان آژیر خطری را به صدا درآورد مبنی بر اینکه شاید دیگر شاهد ظهور و بروز چنین هنرمندی نباشیم و یک بار برای همیشه باید با هنرشان بدرود بگوییم.