شهر، فرزند ناخواسته‌اش را خودش هم نمی‌پذرید و حتی خودش را هم از بین می‌برد، ظاهرش را حفظ می‌کند و باطنش را پس می‌زند آنطرف‌تر، دور و دورتر؛ می‌اندازد پشت سرش که نبیند؛ دست‌کم برای حفظ ظاهر: باطنی آلوده و ظاهری آراسته.
با افزایش شهرنشینی و گسترش زندگی صنعتی، پسماندها به بخش جدایی‌ناپذیر و البته مخرب زندگی انسان تبدیل شده است. بسیاری از متخصصان محیط‌زیست پیش‌بینی کرده‌اند که در آینده نزدیک، این پسماندها زندگی بسیاری از موجودات زنده و حتی انسان را تحت تاثیر قرار خواهند داد؛ بیش از آنچه تا امروز کرده‌اند.
در این میان، طی چند دهه اخیر، پسماندها یا نخاله‌های ساختمانی به‌دلیل گسترش ساخت و سازهای عمرانی به‌طور چشمگیری افزایش یافته‌اند؛ این در حالی است که در برخی نقاط کشور حتی محل مشخصی برای دفن اینگونه پسماندها در نظر گرفته نشده است و ناگزیر، به حال خود رها شده‌اند.
عدم مدیریت نخاله‌های ساختمانی علاوه بر آلودگی‌های زیست‌محیطی و ایجاد گرد و غبار، بدمنظر شدن فضای شهری را به‌دنبال دارد. اینگونه از پسماندها و مصالح ساختمانی درحالی در بسیاری از نقاط رها می‌شوند که حدود ۹۰ درصد آن‌ها قابل بازیافت و استفاده مجدد هستند. از طریق بازیافت می‌توان بدون آسیب رساندن به محیط زیست، نخاله‌های ساختمانی را مدیریت و از آن‌ها مجدداً استفاده کرد و ضمن حفظ منابع اولیه مصالح ساختمانی، اشتغالزایی و ارزآوری از طریق صادرات را می‌توان نیز متصور بود.