برای بازگشت به قزوین بیشتر از نیم ساعت است که در اتوبوس نشسته‌ام، مسافرهای قبل از من چقدر منتظر بودند، نمی‌دانم؛ دو مسافر خانم که پشت من در ردیف کناری نشسته‌اند به بحثشان درباره همه چی ادامه می‌دهند!

مرد افغانستانی نشسته در صندلی جلویی آنها با تلفن و با صدای بلند با هم وطنانش صحبت می‌کند. یکی دو نفری ماسک دارند، راننده هم که پایین اتوبوس دنبال مسافر است، ماسک و دستکش ندارد و در این شرایط بهداشتی ویژه بدتر از بد سیگار هم می‌کشد. سازمان بهداشت جهانی، وزارت بهداشت و عموم متخصصان گفته‌اند و تاکید دارند در این شرایط خاص استعمال دخانیات می‌تواند کشنده‌تر از هر زمانی باشد.

راننده رضایت می‌دهد با ۱۰ مسافر کمتر حرکت کند که حداقل هزینه ماشین و دستمزد او و پولی که باید به صاحب اتوبوس بدهد، تأمین شود؛ بحث آن دو خانم ادامه دارد محورهای حرف‌های آن دو خانم تا به اینجا که نخواسته شنیده‌ام:

- این بیماری را آمریکائی‌ها درست کردند
- هواپیماهایی که به چین می‌رفتند ویروس را آوردند.
- سیر و پیاز، زنجبیل و... خوب است.
- فامیل ما که پرستار است می‌گفت ...
- فامیل ما که دکتر است می‌گفت ....
- خودم تو ماهواره شنیدم ...
- این مریضی تا فلان قدر کشته ندهد از ایران بیرون نمی‌رود...
- اگر قم رو همان اول قرنطینه می‌کردند و...

هر چه بیشتر حرف می‌زنند، بیشتر متوجه سطح پایین سواد رسانه‌ای آن‌ها، فقر دانش عمومی و تخصصی‌شان، ضعف نظام رسمی اطلاع رسانی، نفوذ شبکه‌های معاند در میان مردم، دامنه بالای شایعه سازی و شایعه پذیری به ویژه بر پایه شبکه‌های مجازی می‌شوم.

راننده موقع رانندگی ماسک زده است، از مرد افغانستانی که بلند بلند با تلفن با همشهری‌اش صحبت می‌کند می‌خواهم که آرام‌ترصحبت کند. صحبت‌های آن دو خانم ادامه دارد که به «زیبا شهر - محمدیه» شهری با دو نام مردمی و رسمی در ۱۵ کیلومتری قزوین می‌رسیم. یکی از دو خانم و چند نفری از مسافرها پیاده می‌شوند. افغانستانی نزدیک آبیک و چند تایی هم در آبیک پیاده می‌شوند. کمتر از ۱۰ نفر حالا در اتوبوس هستیم. عوارضی اتوبان قزوین نیروهای هلال احمر مستقر هستند و از مسافران تست دمای بدن می‌گیرند.

 تشویقشان می‌کنم. هیچ یک از ما ظاهراً و فعلاً مشکلی ندارد، آن‌هایی که در طول مسیر پیاده شدند را نمی‌دانم، بنظرم اگر این کار را در تهران می‌کردند خیلی بهتر بود، چون اگر بیماری شناسایی می‌شد می‌توانستند جلوی مسافرتش را بگیرند و امکان توزیع بیماری کمتر می‌شد، حالا ضمانتی وجود ندارد آن‌هایی که اتوبوس را ترک کردند، حامل ویروس نباشند به خصوص که دوره نهفتگی کرونا طولانی است و حامل می‌تواند بیماری را گسترش دهد.

جوانان هلال احمر سرنشینان سواری‌ها را هم چک می‌کنند. در ذهنم سوژه یادداشتی شکل می‌گیرد که در آن به بررسی این نکته در حداقل فضا و به صورت محدود بپردازم که چرا دروغ و شایعه زود پذیرفته می‌شود، حال آنکه واقعیت اینطور نیست.

انتهای پیام